Mijn verhaal

Mijn Verhaal

Vanaf mijn geboorte ben ik al een vechter. Ik werd twee maanden te vroeg geboren omdat ik vanwege een voedselvergiftiging gehaald moest worden. In die verwarrende en kritieke tijd vocht ik voor mijn leven. Mijn vader herinnert het zich nog goed en ik heb hem wel eens horen zeggen: "Je woog één pond, net zo zwaar als een pak suiker, en je was net zo groot als mijn hand."

Al vanaf kleins af aan werd ik gezien als stil, niet veelzeggend en verlegen. Ik had moeite om mee te komen op school en was gevoelig en emotioneel. Het lukte me niet om mijn emoties te uiten of te praten over wat ik voelde; ik had geen idee wat er daadwerkelijk van binnen gebeurde. Ik was vaak "het zorgkindje".

Sport was voor mij altijd een uitlaatklep en iets wat van nature gemakkelijk ging. Mijn motoriek was goed ontwikkeld en ik vond de gymlessen op school het leukste om te doen. Na de middelbare school wist ik het zeker: het CIOS was de opleiding die het beste bij mij paste. Ik werd opgeleid als sport- en beweeginstructeur om sport aan te bieden in de buurt, in het onderwijs en bij sportverenigingen. Na het behalen van mijn CIOS-diploma wilde ik verder studeren, maar ik liep tegen mentale uitdagingen aan en stopte met mijn studie.

Hier begon voor mij mijn reis naar zelfontwikkeling en zelfontplooiing. Vanaf kinds af aan had ik namelijk al last van stress, angst, somberheid en het gevoel niet begrepen te worden. Je gaat maar door, je speelt buiten, je sport en draagt eigenlijk een constant masker om maar niet bij de pijn te komen. Misschien ben je je er niet eens van bewust dat je lichaam het tot op celniveau kan opslaan en denk je dat het erbij hoort. Dit had ik ook, en hoewel ik me goed staande wist te houden in de maatschappij, was ik wat meer terughoudend.

Echter, toen ik begon te werken op een buitenschoolse opvang waar ik sportlessen gaf aan kinderen, verdiepte ik me verder in fitness en volgde een opleiding tot personal trainer, waarin ik uiteindelijk ook werkzaam werd. Dit deed ik met veel plezier, maar al snel merkte ik dat ik mensen op een dieper niveau wilde ondersteunen. Ik zag namelijk wat niet gezegd werd, maar wel duidelijk aanwezig was. Mensen vertelden me graag hun hele levensverhaal omdat ik blijkbaar een gevoel van vertrouwen, empathie en begrip uitstraalde.

Soms triggerden de verhalen die mensen vertelden me omdat ik deze ook in mezelf herkende. Ik trok me er veel van aan waardoor ik het niet goed kon verwerken en het gevoel kreeg dat ik deze personen moest helpen. Toen nog niet wetende dat deze personen delen in mij spiegelden waar ik zelf nog niet bij kon. Ik raakte overweldigd en begreep niet waarom wij als mensen dit soort gevoelens moesten meemaken. Waarom is het leven zo zwaar op aarde en waarom moeten we dit allemaal meemaken?

Ik besloot om hulp te zoeken bij een psycholoog omdat ik zo depressief was geraakt dat ik niet meer fatsoenlijk kon functioneren. Overigens was dit niet de eerste keer dat ik met een hulpverlener sprak, maar dit keer was er wel noodzaak bij. Het traject bij de psycholoog heeft mij enorm geholpen. Ik leerde praten over mijn gevoelens en deze mochten er altijd zijn. Er was nooit iemand die mij “te veel” vond en ik kreeg opdrachten om assertiever te worden. Dit traject heeft mij enorm geholpen; mijn somberheid verdween en ik kon weer genieten van de dingen die ik leuk vond om te doen. Ik ging weer werken, waar ik altijd plezier uithaalde, lekker stappen met vriendinnen en leuke dingen doen. Echter, er ontbrak altijd iets. Er bleef altijd een leeg gevoel van: is dit het leven nou? Alsof er iets ontbrak.

Ergens voelde ik zo de drang om iets te kunnen betekenen voor mensen, alleen wist ik niet hoe en ik voelde ook nog dat ik er niet klaar voor was. Als iemand met een verhaal kwam en diegene werd verdrietig, was ik degene die mee ging huilen. Ik werd er nog te veel door geraakt. Dus ik dacht: nee, dit is nog niet voor mij en ik schoof het maar weer vooruit. Ik ging lekker voor een baas werken en bleef in de veilige zone. Alleen, ik merkte dat dit mij geen voldoening gaf. Ergens heb ik een gave ontwikkeld waarin ik snel zie wat de pijnpunten van mensen zijn, maar ook binnen een bedrijf, en heb me heel lang niet durven uitspreken daarvoor, totdat ik het gewoon begon te doen. En natuurlijk, je werkgever hoeft er niet iets mee te doen. Alleen tot mijn verbazing kreeg ik juist een positieve reactie: "leuk, dit gaan we aanpakken, bladibla, je kent het vast wel."

Helaas waren de praatjes mooier dan de daadjes. Ik gaf te veel van mezelf weg, wilde het goed doen en geen fouten maken. Privé ging het ook niet lekker, waardoor ik helemaal overprikkeld werd en in een burn-out terechtkwam. En boem, uitgeschakeld. Ik weet nog dat mijn werkgever er niet veel van begreep en zijn woorden waren: "Als je zo kwetsbaar blijft, dan ga je het niet redden in deze maatschappij." Deze woorden raakten mij eigenlijk diep en ik begreep niet hoe iemand zo geen empathie kon hebben voor de situatie. Onbegrip, en ik ging de ziektewet in.

Ik stelde mezelf vragen als: waarom voel ik mij zo overweldigd door de wereld? Hoe komt het dat niemand mij begrijpt? Hoe komt het dat ik wel begrip heb voor anderen maar dit niet wederzijds is? Waarom voel ik mij altijd zo geraakt, en waarom vind ik het zo lastig om mijn emoties te uiten? Waarom durf ik geen fouten te maken, en hoe komt het dat ik het mij zo veel aantrek als dit wel gebeurt? Hoe komt het dat ik steeds dezelfde patronen herhaal in mijn leven? Wie ben ik nou echt en wat kan ik doen om hier echt achter te komen, zonder maskers, mijn ware ik? Het werd in ieder geval tijd om dit te onderzoeken. Ik ging met de praktijkondersteuner praten en merkte al snel dat dit te oppervlakkig was. Misschien durfde ik nog niet helemaal naar de kern toe, maar misschien kon dit ook niet, wat het ook was, het maakt niet uit.

Hierna begon mijn volgende reis: mijn reis naar mijn ware ik.

Omdat ik veel in mijn hoofd zat en dingen bleef overdenken, ging ik mindfulness doen. Ik stapte een traject in van 8 weken en eerlijk, het was zo bevrijdend. Voor mij was dit de eerste stap om weer terug te voelen en oké te zijn met alles wat er is: de gedachten, de emoties. Hierin merkte ik al snel (omdat het in een groep was) dat je niet de enige bent die tegen moeilijke momenten aanloopt in het leven. Het heeft mij geleerd dat alles oké is zoals het is. Na dit traject wist ik dat ik nog wat dieper mocht gaan. We hebben nu een stukje uit je zo beladen rugzak gehaald, maar hij is nog aardig gevuld.

Ik kwam in aanraking met plantmedicijn, waarin ik een fantastische reis heb mogen maken. Onwijs veel angsten kwamen in deze reis naar boven, en de boodschap was min of meer: jij bent niet je angst, ga maar eens voelen of dit reëel is of irreëel. Zo begon ik steeds meer te voelen. Mijn maskers werden laagje voor laagje afgezet en er kwam steeds meer rust in mijn leven. Alleen, ik was er nog niet. Ik besloot om een regressiesessie te boeken want ik kwam een filmpje tegen op Instagram dat mij enorm aansprak. Het ging erover dat sommige dingen (trauma's) ook vanuit vorige levens konden komen en in een regressie ga je eigenlijk als het ware terug in de tijd. En ja, of dit nou terug naar je kindertijd of een vorige leven is, dat maakt niet uit. Je kunt in ieder geval achterhalen waar iets is begonnen en waarom je er op het huidige moment nog zoveel last van hebt. Je lichaam heeft namelijk een ziel en ik geloof dat je ziel gebeurtenissen opslaat en dat je lichaam daarop reageert. Maar goed, deze sessie geboekt en oh oh oh, wat was dit mooi zeg, zoveel inzichten en wijsheid verder. Het heeft mij zoveel verheldering gegeven, want ergens dacht ik dat ik gek aan het worden was. Maar het blijkt dat ik gewoon een enorm mooie gave heb, dat ik hooggevoelig en enorm empathisch ben ingesteld. Ik dacht altijd dat ik een soort van gek was met mijn kwetsbaarheid, maar eerlijk is eerlijk, het is juist mijn grootste kracht. Ik zie namelijk dingen die anderen niet zien en je kwetsbaar opstellen is helemaal niet erg, het zegt juist dat iets je raakt. En als een ander daar niet mee om kan gaan, zegt het juist heel veel over die ander. Misschien durft diegene zichzelf niet kwetsbaar op te stellen omdat die bang is voor de mening van een ander.

In deze sessie kwam ik er dus achter dat ik echt iets voor mensen wil betekenen. Ik had het al zo lang uitgesteld want ik wilde al heel lang voor mezelf beginnen. Alleen was ik bang om het daadwerkelijk te doen. Ik zei altijd: "Ik kan niet zomaar in het diepe springen zonder dat ik blijf drijven." Dit hield me juist in mijn veilige zone. Tijdens de sessie kwam ik erachter dat ik echt mensen wil ondersteunen en terug naar hun ware kern wil laten gaan, terug naar het voelen en terug naar hun ware zelf. Dit wilde ik doen door middel van sport en spel en coaching.

Na jarenlang te hebben getwijfeld had ik inmiddels mijn bedrijf Sport Mix & More opgezet, een bedrijf waarin sport voor plezier stond, met verschillende sport- en spellesen en een bosbootcamp, dit allemaal voor vrouwen. Alleen wist ik niet goed hoe ik dit naar buiten kon brengen en wilde ik ook graag coachen. Coachen meer op een holistische manier, en toen kwam ik terecht bij Zoma-opleidingen. Eerst twijfelde ik nog: zal ik het wel doen of niet? Maar het bleef telkens terugkomen op mijn pad, dus besloot ik me aan te melden.

Een van de methodes die als rode draad door de opleiding gaat is Reiki. Reiki is een energetische behandelmethode waarbij je door middel van handoplegging en energiestromen blokkades ophef en balans brengt in je energieveld. Het helpt je lichaam, geest en ziel te herstellen door het bevorderen van ontspanning en het verlichten van stress, wat kan leiden tot een diepere innerlijke rust en energieherstel. Er kwam nog veel meer aan bod. Zo mocht ik dingen loslaten en helen tot aan de kern. Ik mocht liefdevol de spiegels aankijken, want ja, die kom je ook tegen tijdens deze opleiding. Je leert ook werken met energie. Het gaf me handvatten om mensen op een dieper niveau te helpen, precies zoals ik het wilde doen. Iemand terug in zijn eigen kracht zetten door te laten voelen en ervaren, empathie te tonen en te helpen met de stukken waar diegene tegenaan loopt. Dat vergt moed, maar juist omdat ik hiermee aan de slag ben gegaan, kan ik me veel beter inleven in de mensen die bij mij komen, omdat ik weet hoe het kan voelen. Ik hoef het niet meer voor anderen te dragen, maar mag met hen meekijken op deze reis. Geen vlucht meer, maar een liefdevolle reis met erkenning en toelaten wie je werkelijk bent.

Ik merkte dat ik begon te worstelen met mijn bedrijf Sport Mix & More. De naam resoneerde niet meer met mijn doelstelling en ik bleef vasthouden aan het sporten omdat het mijn passie was. Alleen, gaandeweg heeft mijn weg een ander pad gekozen en wist ik dat ik de naam van mijn bedrijf mocht veranderen. Ik wilde iets doen waarin mensen weer met zichzelf en met elkaar konden verbinden, waarin we fysiek bij elkaar komen en kunnen delen, waarin iedereen zijn stem, emotie of datgene waar diegene tegenaan loopt, er mag laten zijn zonder oordeel.

Daar waar ik mezelf jarenlang alleen heb gevoeld, zou ik willen dat een ander eerder aan de bel trekt. Je bent namelijk niet alleen, er is altijd hulp tot je beschikbaar, zolang je maar durft te vragen, durft te accepteren en durft door de moeilijke momenten heen te gaan. Je bent nooit alleen, er zijn altijd mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt of meemaken. Door te delen, leren we van elkaar en helen we elkaar. We mogen wat meer met elkaar in verbinding gaan. Vanuit dit oogpunt is Samen zijn we één ontstaan en ik heet je van harte welkom.

Liefs,
Mirjam